اوضاع سینما روبه نابودی است
از سراسر وب
عباس رافعی و صوفیا نصراللهی، هر دو معتقدند که با وجود به صدا درآمدن زنگ هشدار بازگشت کرونا به کشور، ما هیچ زیرساختی برای اکران فیلمها در ایام کرونا و در سینماها نداریم و اگر این رویه اصلاح نشود، قطعا سینماها نابود میشوند.
مهسا بهادری: «چو فردا شود فکر فردا کنیم»، سیستم مدیریتیای که دستکم امروز در سینما شاهد آن هستیم. چرا؟ الان متوجه خواهید شد. حدود سه سال پیش، یعنی اسفند ۱۳۹۸ که ویروس کرونا وارد کشور شد، همه مردم با یک پدیده ناشناخته مواجه بودند که نمیدانستند قرار است با این ویروس کشنده چه کار کنند و نتیجه آن در گام ابتدایی، تعطیلی سینماها و سالنهای تئاتر و دیگر مکانهای عمومی بود. این سیاست فرهنگی و این تعطیلی چه نتیجهای داشت؟ سینماها به مدت یک سال و سه ماه تعطیل شده، یا مخاطبی نداشت و در نتیجه فیلمی هم اکران نشد.
حاصل اینکه در ایام کرونا، بزرگترین فیلمسوزی تاریخ سینما رقم خورد و در حالی که بیش از ۳۰۰ فیلم پشت پرده اکران مانده بود، فیلمها پشت سر هم ساخته میشدند و روی پرده نمیرفتند، چرا؟ دلیل آن مشخص است چراغ سالنها سینما خاموش بود و این خاموشی برای نمایش فیلم نبود، بلکه خبر از تعطیلی سالنها میداد.
ماهها گذشت و سینماها به همان وضع ماند تا تیر ۱۴۰۰ که فیلم «دینامیت» اکران شد. فیلمی که کمی تا حدودی توانست اوضاع را بهبود بخشد. در مجموع و پس از آن رکود یکسال و چند ماهه سینمای ایران در سال ۱۴۰۰ در مجموع ۷ میلیون مخاطب و ۱۵۸ میلیارد تومان فروش داشت. این وضعیت نسبتا امیدوار کننده ادامه داشت تا فروردین ۱۴۰۱ که انتظار میرفت فیلمهای گوناگون بتواند سینما را نجات دهد؛ اما چنین اتفاقی رخ نداد و از هفته آخر شهریور تا امروز هم عملا سینماها فروشی نداشتند. این موضوع را میتوان با تعداد مخاطبان بررسی کرد ۱۰ ماه از شروع سال گذشته و مجموع مخاطبان سینما یک میلیون و هشتصد هزار نفر بوده است و طبیعتا هم قرار نیست که در این دو ماه باقی ماند ۶ میلیون مخاطب به سینماها بیاید.
حالا نزدیک دو هفته است که اعلام کردند زیر سویه جدید اومیکرون که اتفاقا بسیار هم کشنده است وارد کشور شده، پس باید انتظار همهگیری این ویروس را داشته باشیم و به دنبال این همهگیری طبیعتا شاهد تعطیلی مجدد سینماها و تئاترها هم خواهیم بود. حالا باتوجه به اینکه ما یکبار چنین تجربه تلخی را پشت سر گذاشتهایم، آیا سازمان سینمایی و مسئولین مرتبط با سینما زیرساختی برای شرایط کرونایی و مواجه شدن سینماها با آن فراهم کردهاند؟ اگر بخواهیم با توجه به آن چیزی که شاهدش هستیم به این ماجرا پاسخ دهیم، به پاسخ قطع خیر خواهیم رسید؛ اما برای اینکه به نتیجه قطعی برسیم با صوفیا نصراللهی منتقد سینما گفتوگو کردیم که در ادامه میخوانید.
ما سه سال پیش تجربه ورود کرونا و تعطیلی سینماها بیش از یکسال را داشتیم و عملا در سال ۱۳۹۹ سینماها تعطیل بود. الان هم اوضاع چندان خوب نیست اما باز از هیچچیز بهتر است. در حال حاض هم زیرسویههای تازه کرونا به کشور بازگشته است، باتوجه به اینکه تجربه چند سال قبل را داریم، زیرساختها برای اینکه سینماها دوباره تعطیل نشود فراهم شده؟
در مورد اینکه زیر ساختی برای زیرسویه جدید فراهم شده یا خیر، نه تنها در سینما، بلکه در هیچ بخشی زیرساختی فراهم نشده و الان هم اگر کرونا شدت بگیرد و همان قوانین قبلی حاکم شود، قطعا سینما به محاق میرود، به خصوص که این روزها هم سینما حال خوبی ندارد، همین امروز هم اگر به سینما نگاه کنید، فیلمهایی هستند که مدتهاست روی پرده هستند و فیلمهای تازه خیلی کم و دیر به دیر وارد چرخه اکران شدند، به همین دلیل به نظر من اوضاع سینما به شدت خراب و نگرانکننده است. حتی اگر کرونا را هم در نظر نگیریم، بازهم اوضاع سینما رو به نابودی است.
اگر اتفاقی که برای سینماها یکبار افتاد در دوره جدید هم رخ دهد، میتوانیم بگوییم که سینما رو به نابودی میرود؟
همین الان هم درصد زیادی از سینما را از دست دادهایم، از چرخه اکران این مدت و فیلمهایی که روی پرده هستند، این موضوع کاملا مشخص است و اگر یک همچین اتفاقی رخ دهد، قطعا و با خیال راحت میگوییم.
فراهم کردن زیرساختها که به دست مسئولین است اما مخاطبان چگونه میتوانند از سینما حمایت کنند؟
الان در مرحلهای هستیم که مخاطب نمیتواند برای حمایت از سینما کاری انجام دهد، وقتی چرخه اکران معیوب شده، چه کار میتوان کرد؟ ما الان چند فیلم کودک روی پرده سینما داریم که مخاطب آن را نمیشناسد و یک تعداد فیلم دیگر داریم که بازیگرانش کمدینها هستند و شما وقتی پوستر فیلمها را میبینی تمایلی برای رفتن به سینما در ما ایجاد نمیشود. به همین دلیل نجات سینما در شرایط فعلی در گرو تصمیم مسئولان است نه حمایت مخاطبان. چون مخاطب در مقابل فیلمهایی که در حال حاضر روی پرده هستند و در شرایط افسردگی عمومی جامعه کاری از دستش بر نمیآید.
